مهدی نوید ادهم دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش:
سیاستگذاران باور کنند که راه توسعه کشور از طریق اموزش و پرورش است.
خبرگزاری تسنیم: دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش گفت: پدیده تلخ کوچک انگاری آموزش و پرورش را شاهد هستیم و مسئولان در عمل آموزش و پرورش را نادیده می‌گیرند.
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، مهدی نوید ادهم با حضور در برنامه تلویزیونی، اظهار داشت: تدوین سند چشم انداز 20 ساله کشور حرکت تعالی بخش بود که زمینه دستیابی به توسعه پایدار را فراهم می‌آورد. اما در عمل دستگاه‌های مختلف التزام لازم را به این سند ندارند.
وی افزود: در آموزش و پرورش براین سند بیش از دستگاه‌های دیگر نیاز داشتیم چرا که رسالت آموزش و پرورش این است که با توجه به دستاوردهای گذشته دانش‌آموزان امروز را برای زندگی فردا آماده کند و مانند پلی است که بین دیروز، امروز و فردا ارتباط برقرار میکند.
دبیر کل شورای عالی آموزش و پرورش ادامه داد: دانش آموزان باید توانمندی‌هایی را کسب کنند که به درد زندگی فردا بخورد و سند چشم انداز برای سیاست گذاری در آموزش و پرورش مهم است و براساس باور کارشناسی به این نتیجه رسیدیم که توسعه در کشور باید از آموزش و پرورش آغاز شود. معتقد هستیم که آینده هر کشور را باید در امروز مدارس آن جستجو کرد.
نوید ادهم با اشاره به اینکه آموزش و پرورش از کاستی‌هایی رنج می برد که این آموزش و پرورش نمی‌تواند تحقق بخش سند چشم انداز توسعه باشد، گفت: به همین دلیل تعدادی از صاحب نظران به این باور رسیده اند که برای تحقق سند چشم انداز باید در آموزش و پرورش تحول جدی رخ دهد و با رهنمود مقام معظم رهبری سند تحول بنیادین آموزش و پرورش تهیه و تصویب شد که هم اکنون در دستور کار این وزارتخانه قرار دارد.
وی ادامه داد: البته طی سه دهه‌ای که پشت سرگذاشتیم دستاوردهای خوبی در آموزش و پرورش داشتیم و تلاشهای بسیاری انجام شد که قابل احترام است به عنوان مثال طرح پوشش تحصیلی دانش آموزان افزایش یافت و هم اکنون به 97 درصد رسیده است و در سالهای اخیر شاهد توسعه عدالت آموزشی و توجه به مدارس مناطق محروم و روستایی بودیم اما با وجود این دستاوردهای قابل احترام به دلیل تغییراتی که در جامعه رخ داده است این آموزش و پرورش پاسخگوی نیازهای امروز و فردای جامعه نیست.
دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش در خصوص ارتقای وضعیت رفاهی و معیشتی معلمان، گفت: برای ارتقای وضعیت رفاهی و معیشتی معلمان باید باور کنیم که آموزش و پرورش در توسعه کشور نقش جدی دارد و این باور هم اکنون در میان بسیاری از سیاستگذاران وجود ندارد، توسعه را بیشتر در ابعاد فیزیکی و مادی جامعه جستجو می‌کنیم و به سرمایه انسانی توجهی نداریم.
نوید ادهم افزود: اولین قدم برای بهبود وضعیت معیشتی معلمان این است که سیاستگذاران باور کنند که راه توسعه کشور از طریق اموزش و پرورش است. اخیرا شاهد دو نامه از سوی اقتصاددانان و جامعه شناسان به ستاد اجرایی رئیس جمهور بودیم که در نامه عنوان کردند برای توسعه جامعه باید به اموزش و پرورش به ویژه مقطع ابتدایی توجه خاصی داشت چرا که برای رسیدن به توسعه باید دوران دبستان و قبل از دبستان را دریافت و انسان های توسعه یافته ای را تربیت کرد.
وی اظهار داشت: هم اکنون با پدیده تلخ کوچک انگاری آموزش و پرورش مواجه هستیم و نظام در عمل آموزش و پرورش را نادیده گرفته و تخصیص منابع و امکانات را نداریم. به گونه‌ای که این وزارت خانه همواره با مشکلات دست و پا گیر مواجه است. چرا باید مشکل حقوقی آموزش و پرورش زبانزد باشد و دغدغه وزیر این نهاد آتش‌سوزی بخاری‌های مدارس باشد.
دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش تصریح کرد: البته قبول داریم که مدیران و کارشناسان آموزش و پرورش برنامه‌ریزی مناسبی نداشته باشند اما بیشتر مشکلات این وزارتخانه بیرونی و به دلیل عدم حمایت کافی و کم بودن حقوق معلمان است.
نویدادهم در پاسخ به این پرسش که آموزش و پرورش برای تغییر نگاه حاکمیت به این نهاد چه کاری را انجام داده است، گفت: برای بهبود وضعیت آموزش و پرورش به یک عزم ملی و همگرایی جدی بین سیاستگذاران و تخصیص‌دهندگان منابع نیاز داریم که آنها باید باور کنند توسعه از آموزش و پرورش آغاز میشود.
وی افزود: دربودجه سال 93 شاهد رشد دو برابری بودجه آموزش و پرورش بودیم ولی آنقدر مشکلات این وزارتخانه زیاد است که این افزایش بودجه نیز کفاف نمی‌دهد و همچنان با مشکل حقوق معلمان و فضای فیزیکی مواجه هستیم.
دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش با اشاره به اینکه بودجه آموزش و پرورش درسال جاری 20 هزار میلیارد تومان بود، گفت: این مبلغ رقم بالایی در بودجه کشور است اما 98 درصد این رقم صرف پرداخت حقوق و مزایا شد و بودجه‌ای برای فعالیت‌های تربیتی، پرورشی، پژوهشی و توانمندسازی نیروی انسانی نداریم و برطرف کردن این مشکلات عزم ملی نیاز دارد.
در همایش توسعه عدالت آموزشی جای معلمان خالی بود
محمدرضا نیک نژاد،روزنامه شهروند،طرح نو،17 آبان ماه 93
به لطف دوست تازه و ارجمندی به نخستین همایش توسعه و عدالت آموزشی که با تلاشِ ارزشمند "انجمن حامیانفردا"،"دانشگاه صنعتی شریف" و "موسسه اخلاق شهروند" در روزهای سوم و چهارم آبان ماه برگزار گردید،دعوت شدم. به علت درگیری با مدرسه تنها توانستم عصر دو روز در همایش باشم. در این گردهمایی بسیاری از کنشگران دانشگاهی،اجتماعی،اقتصادی که کارشان وابستگی هایی به آموزش و مدرسه داشت در سطحی دانشگاهی – آکادمیک – به سخنرانی پرداختند و آمارهایی ارائه دادند و راهکارهایی. البته کاربدستان آموزشی هم دعوت شده بودند که با آوردن آمارهایی از رشد آموزش در دهه های گذشته در کشور با هیاهوی همراهان و خبرنگاران و عکاسان وارد شدند و با شگفتی بسیاری از حاضران همایش را ترک کردند. شگفتی از آن رو که پیش و پس از سخنرانی های ایشان برخی گروه های مردم نهاد با پخش نمایه ها و نماهنگ هایی از چهار گوشه کشور و نمایش کلاس هایی بی سقف،نیمکت هایی از کف زمین،زیر اندازهایی از روزنامه،تخته هایی شکسته و باران زده،دانش آموزانی که در کودکی پیر می نمودند و آموزگارانی تن خسته از نداری و البته با انگیزه های انسانی،بی عدالتی آموزشی را به رخ پایتخت نشین ها کشیدند و اشگ بر چشمانِ آنان نشاندند. هنگامی که یکی از کنشگران مدنی سیستان و بلوچستان با لهجه شیرین و بغض آلودِ بلوچی و هنگام پخش نماهنگ ها گفت که به خدا ما هم ایرانی هستیم! و حق داریم مانند هر ایرانی آموزش ببینیم و درس بخوانیم و خدمت کنیم،کم مانده بود به فریاد درایم و با صدای بلند بگیریم. من به عنوان آموزگاری که شش سال در یکی از محروم ترین استان های غربی کشور به کار گمارده شده ام و بیش یک دهه نیز در پایتخت و در دبیرستان های گوناگون کار نموده ام،هرگز با چنین فقری روبرو نشده بودم که "شنیدن کی بود مانند دیدن"! بی گمان من،بچه ام،دانش آموزانم و همه مردم تهران و ایران،همان اندازه در درآمدهای نفتی و رفاه ناشی از آن سهم داریم که یک کودک بلوچ،یک آموزگار کرد،یک پیرمرد خراسانی،یک پیر زن عرب،یک جوان جویای کار هرمزگانی و ...! هنگامی که مجری نام آشنای تلوزیون پس از دیدن آن همه فقر در سیستان گفت : بیست سال پیش به یکی از کاربدستان آموزشی کشور که هنوز هم در همان جایگاه است و امروز در این همایش نیز سخن راند،گفتم برای مدرسه های کپری چه می کنید؟ پاسخ داد ما مدرسه های کپری نداریم! اما امروز پس از بیست سال،هم او و هم مدرسه های کپری بر جایند و به گمان باید باشند!" حاضران با کف زدن های طولانی درد دل خویش را فریاد زدند و من هم! و چقدر درناک است که انسان برای خالی کردن عقده هایش کف بزند. از این سخن های ناخوشایند که بگذریم،برگزاری چنین همایشی و پیگیری های پس از آن می تواند گامی کارآمد در طرحِ فقر آموزشی باشد و البته عدالت آموزشی. همایش پس از دو روز درخشان پایان یافت اما جای دو گروه در آن خالی بود. نخست آن که چنین همایشی باید با حضور درگیرترین لایه های آموزشی یعنی معلمان آغاز و پایان می یافت تا بتوانند پنهانی ترین لایه های فقر که با تک تک سلول های خویش حس کرده اند را با شرکت کنندگان در میان بگذارند. تا هم آموزگارِ سیستانی از نداری خویش بگوید و هم همکار تهرانی اش از برخورداری خویش و دانش آموزانش! اگر دانش آموزان و آموزگاران بلوچ از دشواری های اقتصادی،درس و مشق را وامی گذارند و به دنبال کول بری و شغل های کاذب می روند،دانش آموز و معلم تهرانی از فشار درسی و فرهنگ کنکور مدار و نتیجه گرا و آشفته بازار کتاب های آموزشی و کمک آموزشی در آستانه افسردگی و شکست آموزشی قرار گرفته اند و شوربختانه حتی کاربدستان آموزشی نیز در گردابه هولناک آن گیر افتاده و بر طبل بازارِ کالا شدگی آموزش می کوبند و صدایی برای تجارتِ بزرگ آن شده اند. از این رو گرچه مهمانان و سخنرانانِ همایش،اندیشمندان دانشگاهی و البته کاربدست آموزشی بودند اما بسیاری از آنها با کلاس و مدرسه بیگانه می نمودند و درد کلاس های کسل کننده و آزار دهنده برخورداران شهری و مدرسه های کپری و بی امکانات چهار گوشه کشور را نچشیده بودند. بی گمان جای آموزگاران در این همایش خالی بود. اما به گفته دوست تازه و نکته سنجم، گویا مهم ترین مخاطب همایش،کار بدستان دولتی به ویژه آموزشی بودند که با سر و صدا آمدند و با سر و صدا رفتند. به جا بود که دست کم،وزیر آموزش و پرورش یکی از معاونان خویش را در دو روز برگزاری همایش به حضور در آن می گماشت تا افزون بر تهیه گزارش برای وزیر،راهکارهای ارائه شده را بررسی و به فرادستان خویش و دولت منتقل می نمود. اما شوربختانه با همه تلاش برگزار کنندگان،اساتیدِ دردمندِ گستره آموزشی،برای یکدیگر سخن گفتند و برای فقر آموزشی نسخه پیچیدند! از دیگر سو به باور نگارنده مخاطب اصلی همایش،نه دولت که حاکمیت – فرادستان حکومتی و از آن میان سران سه قوه – بود. دشواری های آموزشی نه تنها در نوع نگاه دولتمردان و فرادستان آموزشی است،بلکه به نگاه حاکمیتی نیز برمی گردد. زیرا پس از گذشت بیش از سه دهه از انقلاب و آمدن و رفتن ده – یازده دولت،همچنان آموزش و پرورش در گردابه دشواری های مدیریتی و به ویژه اقتصادی رو به ژرفاست. بهترین نمونه بی توجهی به نهاد آموزش،سهم بودجه هر ساله آن است. در دولت دوم اصلاحات بودجه آموزش و پرورش بیش از دوازده میلیارد دلار بود در حالی که بودجه امسالِ نهاد آموزشی،کمی بیش از بیست هزار میلیارد تومان! که با بهای امروزی دلار،نزدیک به 60 درصد بودجه پانزده سال پیش است! این کاهش بودجه و البته افزایش هزینه های آموزش،زمینه ساز کسری بودجه پنج هزار میلیارد تومانی در این وزارتخانه شده است و بهترین بهانه را به دست دوستداران اقتصاد بازار داده تا هر چه بیشتر در پی گیری سودای خویش یعنی خصوصی سازی آموزش و سپردن آن به دست سودمداران بخش خصوصی باشند. واپسین نمونه این سودا،واگذاری نهصد مدرسه در کشور به مدیران مدرسه های غیر دولتی است. بی گمان با این رویکرد اقتصادی- آموزشی کاربدستان و فرادستان کشور،نمی توان چندان به سامان یافتن آموزش در کشور دلخوش بود! بنابر این از برگزار کنندگان همایش که در گردآوری سازمان های قدرتمند اقتصادی از صندوق ذخیره فرهنگیان و شرکت سامسونگ گرفته تا فرابورس ایران و بنیاد علوی و بانک تجارت و ... کامیاب بوده اند،انتظار می رود که فرادستان حکومتی را به آموزش و پرورش نوباوگان کشور توجه بیشتری داده و با پیگیری دو سویه یعنی تغییر نگاه حکومتگران و بهره گیری از مشارکت های مردمی – البته نه فقط در پیگیری کمک های مالی – جنبشی برای ریشه کنی فقر آموزشی و برقراری عدالت در کشور بیاغازند. تا در دوره ای چند ساله چهره زشت فقر آموزشی در سراسر کشور جای خویش را به چهره ی زیبای عدالت آموزشی بدهد. تا شاید پس از مدتی نه چندان دراز دوستِ کنشگرِ مدنی از سیستان و بلوچستان با نماهنگ هایی از برنامه های گسترده مدرسه سازی و کیفیت بخشی آموزشی و نغمه های امیدبخش به پایتخت بیاید و پیام دار شادی این استان و مردم خون گرم آن و دیگر بخش های کشور باشد. آیا شدنی است!؟
http://shahrvand-newspaper.ir/?News_Id=11905
http://niknezhadmr.blogsky.com/