فعالیت‌های صنفی زمانی پا به عرصه وجود می‌گذارند که افراد به تنهایی نتوانند برای رسیدن به اهداف صنفی خویش گام بردارند و نیاز به یک تشکل جمعی را در خود احساس کنند. این تشکل‌ها بیشتر برای رفع مشکلاتی هست که صنف موردنظر دچار آسیب‌های ناشی از عدم حمایت متولیان امر می‌شوند. آنها درخواست‌های قانونی و به حق خود را در ابتدا با زبان گفت‌و‌گو بیان می‌کنند یعنی، به نمایندگی از خود افرادی را برای بیان مشکلات صنفی خویش مشخص کرده و زمینه گفتمانی همراه با تعامل و همراهی را فراهم می‌کنند. درونمایه این گفتوگوها ناعادلانه‌بودن سهم افراد از برخورداری از مزایاست. این گفتوگوها زمانی مثمرثمر است که منتج به نتایجی خوب شود. چنانچه گفتوگوها به نتیجه‌ای منطقی منتهی نشود تشکل‌ها برای رسیدن به اهداف قانونی خویش تصمیم به صدور اطلاعیه و... می‌گیرند و از این راه، رسیدن به اهداف خویش را دنبال می‌کنند. در نهاد آموزش و پرورش نیز همچون جایگاه‌های دیگر تشکل‌های صنفی فعالیت می‌کنند. کنشگران در این نهاد تمام تلاششان به دست آوردن حقوق حقه صنفی‌شان هست. با توجه به اینکه این نهاد همیشه دچار نشیب و فرازهایی بوده و حتی در چندین سال اخیر نشیبی فراتر از فراز را به‌همراه داشته است نیازی جدی را می‌طلبد تا جدی‌تر به آسیب‌های آن توجه شود و بی‌برنامگی‌هایی که چون میراثی از گذشته در آن خودنمایی می‌کند، شناسایی شده و حذف شوند. هم واقف هستیم که درونمایه این نهاد، رشد و توسعه علمی است و به کارخانه‌ای ماننده است که تولیداتش را آگاهی تشکیل می‌دهد اما از مسائلی رنج می‌برد که گوشه‌چشمی به آن می‌تواند چرخه این تولید را تسریع بخشد. شاید بتوان گفت که مواد اولیه این کارخانه که علاقه و تفکر است اگر به کوشایی آمیخته شود، محصولی با کیفیت را به ارمغان می‌آورد. زمانی این چرخه به صورت کارا و منطقی فرایندش را دنبال می‌کند که تسهیل‌کننده‌های آن وجود داشته باشند. غم نان زبان گویایش را نگیرد و محتوای متنوعش همه‌گیر بودنش را اثبات کند. با این اوصاف، اگر هر کدام از این عوامل حضورش با مشکلی مواجه شود چرخه را با مشکل مواجه می‌کند. عاملان اصلی تولید برای برون‌رفت از آن به تعمق وادار می‌شوند و با ایجاد تشکلی سازمانی و قانونی موانع را به اطلاع می‌رسانند. این امر با تدوین قوانینی منطبق با خواسته‌های عوامل می‌تواند رهگشایی جدی باشد اما، گاهی اوقات برخی از این بخشنامه‌ها و قوانین ارائه‌شده نمی‌توانند به‌طور کامل همه موارد مورد نیاز یک صنف را ارائه دهند که این عامل باعث عدم بهره‌وری یا عدم استفاده بهینه از مزایای مورد نظر می‌گردند و زمینه‌ای برای ایجاد این تشکل‌ها می‌شوند. تشکیل انجمن‌ها و شوراهای صنفی نیازی ضروری است که عدم ایجاد آن ایستایی را به همراه دارد. آنچه توجه به آن ضروری به نظر می‌رسد این است که باید جدی‌تر به این مساله نگریست. فرادستان نباید کنشگران را در مقابل خویش ببینند بلکه باید آنها را حمایت کرده و پشتوانه‌ای برای آنها گردند و خدای ناکرده سد و مانعی برای آنها نباشند. کنشگران را برای فعالیت‌های قانونی‌شان رنجور نکنند و حمایتی همه‌جانبه را از آنها داشته باشند چراکه این حمایت باعث می‌گردد تا همه معلمان با آرامش‌خاطر خواستار حقوق مدنی و صنفی خویش باشند و بدانند که برای رسیدن به خواسته‌هایشان باید از خویشتن مایه بگذارند.
عبدالجلیل کریم‌پور
