پاداشت بازنشسنگی

پاداشت باز نشستگی

یک هفته پیش منزل یکی از بستگان برای احوال پرسی رفته بودم مثل خودم اول‌مهر ۹۳‌ از شرکت نفت بازنشسته شده بود گفتم چقدر پاداشت شد فرمودند ۲۷۵ میلیون جای خودمو روی مبل محکم کردم و مواظب بودم رنگم تغییر نکنه و لرزش توی صدام ایجاد نشه که ضایع بشم جلو خانمم و خانواده ی ایشان جابجا شدم آب دهانم را قورت دادم برای سوال بعدی که فکر‌نکنن هنگ کرده ام گفتم چقدرشو گرفتی فرمود ۵۰ درصدش رو همون ماه اول گفتم بقیه شو چرا ندادن فرمود چون خونه سازمانی دستمه به محض تخلیه به حسابم واریز میشه گفتم یعنی اگر خونه را همون ماه اول تحویل میدادی همه ی پاداشتو میدادن فرمود آره!

به ظرفهای لبریز از پسته و فندق و مغز بادام و گردو و بسته های شیک انواع شکلات نگاه کردم و به خودم گفتم حواست باشه طوری ازشون بردار که خیال نکنن معلم ندید بدیده خودتو سیر نشون بده!

به خدای محمد قسم به اندازه ی دانه ی خردلی نسبت به حقوقش و پاداشش و وضع خونه و زندگی اش و خورد و خوراکش نه حسادت کردم و نه غصه خوردم بلکه از این کباب شدم که مگه منو او زیر سقف یه آسمون و تحت مدیریت یک دولت واحد و از یک بودجه نیستیم پس من چگونه این تفاوت و تبعیض روانی کننده رابرای خودم و خانواده ام توجیه کنم؟

چرا او پاداشش را و اضافه کارش را و مزایای آنچنایی اش را و رفاهیات متنوعش را بی دردسر و آروم میگیرد بدون اینکه وزیرش و مدیرکلش مصاحبه کنند و همایش بگذارند ولی من و خانواده ی من باید هر شب پای جعبه ی جادوئی صدا و سیمای « میلی» نشسته باشیم و مکرر اخبار مطالبات نداشته ی من تیتر همه ی شبکه های خبری در طول شبانه روز باشد؟

چقدر بچه های من خودشان را با اینگونه بستگان که تعداشان کم نیست مقایسه کنند و به حرمت پدر معلمشان افسوس هایشان را که در چشمانشان می بینم از من قایم کنند؟

جوابگوی اینهمه حقوق ضایع شده ی آشکار کیست؟

چرا کسی از اینهمه ظلم و تبعیض و بی عدالتی عریان نمی ترسد؟

« افحسبتم انما خلقناکم عبثا و انکم الینا لا ترجعون؟»

خدایا تو دانا و تواناترین شاهدها هستی  پس گواه باش که من گفتم تا در روز قیامت بر من نهیب نزنی که چرا فریاد نزدی و مطالبه ی حقت را نکردی یا ارحم الرحمین!

 « بازنشسته ی فرهنگی»

یه نقل از گروه یار دبستانی تلگرام