خود. آگاهی

خود آگاهی

ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﯽ ‏« ﺩﯾﮕﺮ ‏» ﻇﺎﻫﺮ

ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﯽ

ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﯽ

ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺟﺪﯾﺪﺗﺮ، ﺩﺭ ‏«ﻏﯿﺮﯾﺖ ‏» ﺍﺳﺖ

ﮐﻪ ‏«ﻫﻮﯾﺖ‏» ﻣﻌﻨﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﻏﯿﺮﯾﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ،

ﻫﻮﯾﺖ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻧﻔﯽ ﻏﯿﺮ، ﺍﺛﺒﺎﺕ

ﻫﻮﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ؛ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻏﺮﺑﯽ ﮐﻢ ﻭ ﺑﯿﺶ

ﺍﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯾﻮﻧﺎﻥ ﻣﻔﻬﻮﻡ

ﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻄﺮﺡ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﻪ

ﺍﺧﻼﻕ ‏« ﺷﻬﺮﯼ ﻭ ﻣﺪﻧﯽ‏» ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺍﺷﺎﺭﻩ

ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻫﺎﺳﺖ ﻭ

ﺍﺭﺳﻄﻮ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻫﺎ ﺩﺭ

‏« ﺷﻬﺮ ﻭ ﻣﺪﯾﻨﻪ ‏» ﺗﺤﻘﻖ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻧﻪ

ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﺍﺧﻼﻕ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ

ﺁﻏﺎﺯ ﺍﺧﻼﻕ ﻣﺪﻧﯽ ﻭ ﻧﻪ ﻓﺮﺩﯼ ﺍﺳﺖ، ﺍﺭﺳﻄﻮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ

ﻣﺜﺎﻝ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺷﺠﺎﻋﺖ

ﻣﻌﻨﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺷﺨﺺ ﯾﺎ ﺭﺍﻫﺒﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ

ﮐﻮﻩ ﺭﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻫﺎ ﺑﺮﺳﺪ، ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﯽ

ﻧﻪ ﻋﺎﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎً ﺷﺨﺺ ﺑﯽ ﻓﻀﯿﻠﺘﯽ

ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ، ﭼﻮﻥ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ

ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ... ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ

ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﭘﺲ ﺷﻤﺎ

ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻻﯼ ﮐﻮﻩ ﺑﻮﺩﯾﺪ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﭼﻮﻥ ﺗﻨﻬﺎ

ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﯿﺪ، ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ

ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﯿﺪﺍ

ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ... ﺍﺧﻼﻕ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺳﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﭼﻬﺎﺭ ﻭ

ﭘﻨﺞ ﻭ ﺷﺶ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ ﺑﻮﯾﮋﻩ ﭘﺲ ﺍﺯ

ﺩﻭﺭﻩ ﻣﻐﻮﻝ ﺍﺧﻼﻕ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﺧﻼﻕ ﻓﺮﺩﯼ ﺗﺒﺪﯾﻞ

ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺩﯾﮕﺮ، ﺍﺧﻼﻕ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻭ ﺍﺧﻼﻕ

ﺧﺎﻧﻘﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺍﺧﻼﻕ ﻓﺮﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﯿﭻ ﻓﻀﯿﻠﺘﯽ

ﺗﺤﻘﻖ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺍﮔﺮﭼﻪ ﺧﺎﻧﻘﺎﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺗﺸﮑﯿﻞ

ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺠﺴﻢ ﻋﺎﻟﯽ ﻭ ﻏﺎﯾﯽ ﻫﻤﻪ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﻟﯽ

ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺩﺭ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﺳﺎﯾﯽ ﻓﺮﺩﯼ ﺗﺤﻘﻖ ﭘﯿﺪﺍ

ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﻭ ﭘﯿﻮﻧﺪﯼ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻭﺟﻮﺩ

ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﯾﻦ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺩﺭ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﻐﺮﺏ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ

ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ ﺗﺎ

ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺘﺄﺧﺮ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ‏«ﻓﺮﺩ ‏» ﻭ ‏« ﺟﻤﻊ‏» ﻭ

‏«ﻣﻦ ‏» ﻭ ‏«ﻏﯿﺮ ‏» ﻣﻄﺮﺡ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺟﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ

ﻭ ﻫﮕﻞ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﺍﺑﻄﻪ

‏«ﻣﻦ ﻭ ﻏﯿﺮ‏» ﺭﺍ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ

ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ

ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ

به نقل از صدای معلم یک تلگرام