تشکل‌های صنفی، عرصه‌ای برای کنشگری مدنی

تشکل‌های صنفی، عرصه‌ای برای کنشگری مدنی 

 

میلاد نوروزی * 

 

^{معلمان و دانش‌آموزان به‌عنوان مهم‌ترین کنشگران عرصه‌ آموزش و پرورش شناخته می‌شوند. به‌جاست اگر تصمیمی قرار است اتخاذ شود که با کار و زندگی حرفه‌ای این افراد در ارتباط باشد از نظرات این اصلی‌ترین رکن‌های مجموعه‌ آموزش و پرورش بهره گرفته شود و به آرا و مطالبات آنها احترام گذاشته شود. پیش از این وزیر آموزش و پرورش در رویکردی متفاوت از مسئولان سابق از فرصت دانستن تشکل‌های صنفی معلمان برای اداره‌ مجموعه‌ بزرگ آموزش و پرورش سخن گفته بود و این تشکل‌ها را پلی برای ارتباط بهتر و عمیق‌تر بدنه با حوزه ستادی برشمرده بود؛ تشکل‌هایی که در هشت سال گذشته عرصه‌ کنشگری بر آنها تنگ شده بود و مطالبات، نظرات و نقدهای آنها مورد توجه کامل قرار نمی‌گرفت. بی‌شک اگر نقدها و اندرزهای آنان در قبال رویکردهای آموزش و پرورش در این سال‌ها مورد توجه قرار می‌گرفت اکنون آموزش و پرورش با وضعیتی به‌‌مراتب به‌سامان‌تر از امروز رو‌به‌رو بود. یکی از مولفه‌های دولت‌های مردم‌سالار این است که دولت به این نتیجه رسیده که برای اداره‌ بهتر امور ناگزیرند که به نهادهای مدنی بها بدهند چراکه، این نهادها مسائل را واقعی‌تر، نزدیک‌تر و شفاف‌تری از آرا و مطالبات مردم و اصناف به آنها انعکاس می‌دهند که البته از جمله لوازم و شرایط نیل به چنین فضایی وجود عرصه‌ باز نقد و کنشگری مدنی را ایجاب می‌کند. فضایی که در آن دولت و نهادهای مدنی در مقابل قانون یکسان فرض می‌‍‌شوند و حرکت‌های فراقانونی در آن جایی ندارد. حالا که وزیر محترم از قصد و اهتمام خود برای تعامل با تشکل‌های صنفی سخن گفته و آنها را چشم و گوش‌های مجموعه‌ آموزش و پرورش توصیف کرده است، انتظار می‌رود تا زین پس ترس از نقد و بیان واقعیت‌های آموزش و پرورش موجب نشود که معلمان نقدی نکنند.}

^{آرمان - 21      اسفند     92}

* آموزگار