جایگاه معلمان در مباحث توسعه کجاست؟

جایگاه معلمان در مباحث توسعه کجاست؟

نویسنده: علی صادقی

^{مورخ پنجشنبه 4 مهر 1392 در روزنامه «شرق» و در یادداشتی با عنوان «معلمان و مساله معیشت» به قلم آقای سیدرحیم مدنیان نکات بسیار مهمی خواندم که نقص ها و کاستی های موجود در نظام تعلیم و تربیت را به دقت و با نگاهی «مساله محور» گشوده بود. علی الخصوص که نویسنده در آغاز یادداشت خود واقعیتی تلخ را متذکر شده بود: «البته سخن بر سر این هم نیست که چرا مشکلی به نام معیشت معلمان مطرح می شود، سخن اینجاست که این مشکل و چالشی که آموزش و پرورش و به تبع آن جامعه ما با آن مواجه است، سال هاست که نَقل و نقل محافل، مجالس، سخنرانی ها و گفت وشنودهاست. راستی آیا جای این سوال نیست که استمرار یک مساله در طول سال ها و حل نشدن آن نشان از چه دارد؟ آیا این سوالی به جا و اساسی نیست که استمرار و حل نشدن مشکلی به اسم معیشت و حقوق معلمان در سال های متمادی چه آثار و تبعاتی را برای آموزش وپرورش و برای معلمان گذشته، حال و آینده در پی داشته است؟» با توجه به سرآغاز یادداشت آقای مدنیان و به رغم آنکه مبحث توسعه و اشاره به توسعه فرهنگی در گفته ها و نوشته ها غایب نبوده! این سوال به قوت خود باقی است که جایگاه آموزش وپرورش در این مباحث کجاست و چقدر این موضوع برای مسوولان در مرکز توجه قرار داشته و دارد؟ چقدر در عمل بروز یافته؟ اصلاح کتب درسی که مدتی در اخبار صحبت از آن بود به کجا رسید و تا چه میزان منطبق با دانش جدید و فلسفه های تعلیم و تربیت مدرن (و همین طور نیازهای معنوی دانش آموزان) برنامه ریزی و انجام شد؟ شاید در فرصتی دیگر بتوان به آن پرداخت. اما چرا آقای مدنیان در یادداشت خود نسبت به مساله معیشت معلمان حساسیت نشان داده اند؟ مگر نه اینکه تبعات نابرخورداری قشر زحمتکش معلمان، تاثیر نامطلوب و گاه جبران ناپذیری در تمام امور می گذارد؟ توجه کنیم که فرزندان ما زمان زیادی را در مدرسه ها و آموزشگاه ها گذرانده و چنانچه روانشناسان می گویند، یادگیری و تاثیرپذیری در دوره کودکی و نوجوانی با هیچ دوره ای در زندگی انسان قابل قیاس نیست و این زمان حساس در اختیار معلمان ماست. از این رو رسیدگی به وضعیت معیشتی معلمان یک ضرورت انکارناپذیر است تا بتوانند با ذهنی آماده و با کمترین دغدغه اقتصادی (برای رفع نیازهای اولیه خود و اعضای خانواده) نقش خود را به خوبی ایفا کرده و آینده ای روشن برای کشورمان رقم زنند. انتظار می رود دولت آقای روحانی که گرایش به «عقلانیت» و «اعتدال» دارد، با بهره گیری از مدیران توانا و افرادی که از دانش و تخصص لازم برخوردارند برای سامان دادن به وضعیت معلمان اقدام کند؛ بنابراین چون مساله معیشت معلمان بسیار جدی است از دولت یازدهم انتظار می رود در حد معقول فرصتی را برای مطالعه و دانش افزایی و به روزرسانی اطلاعات معلمان در خدمت به دانش آموزان ایجاد کرده و برای سرعت بخشیدن به رفع نیازهای آنان، با تشکیل «بانک فرهنگیان» قدمی موثر بردارد که با توجه به تعداد افراد شاغل در آموزش وپرورش توقع چندان زیادی هم به نظر نمی آید... در اینجا وظیفه و نقش رسانه ها نیز قابل ملاحظه است که وقتی با چنین مسایلی روبه رو می شوند با مهارت ها و خلاقیت هایی که دارند، مساله را برای مردم باز کرده تا بیشتر به عمق آن پی ببرند بلکه عزمی برای رفع نقص ها و ضعف ها ایجاد شود تا شاهد روزهایی باشیم که معلمان و بازنشسته های آموزش وپرورش به جایگاه واقعی خود دست یافته و فرزندان و نزدیکان خود را به کاری غیر از معلمی تشویق و ترغیب نکنند. سوال این نیست که یک معلم این روزها چقدر با مطالعه به کلاس درس وارد می شود، سوال این است که اصلاچقدر از چنین امکانی برخوردار است؟ و این به هیچ وجه شایسته نظام تعلیم و تربیت ما نیست.}
    *رییس مجتمع آموزشی هواپیماسازی ایران

روزنامه شرق - 10 مهر ما 92