گام سمبلیک

گام سمبلیک

نویسنده: شیرزاد عبداللهی *

^{نامه وزیر آموزش وپرورش به رییس قوه قضاییه و «درخواست عفو تعدادی از معلمانی که در بازداشت به سر می برند و حکم قضایی دارند» با واکنش مثبت معلمان و فعالان صنفی مواجه شد. برای تقویت فضای اعتماد، قرار است با پادرمیانی آقای فانی، نمایندگان تشکل های فرهنگیان با وزیر اطلاعات هم دیدار کنند. با روی کارآمدن دولت تدبیر و امید فصل جدیدی در روابط دولت و مردم گشوده شد. امیدها هم در آموزش وپرورش به آهستگی احیا می شود. دیدارهای رو درروی مقامات و معلمان بسیاری از سوءظن ها و بدفهمی ها را رفع می کند. معلمان مطالباتی دارند و تقریبا همه این مطالبات صنفی و قابل پیگیری در دولت و مجلس است. ممکن است در مسیر تحقق این خواسته ها چالش هایی ایجاد شود و معلمان دست به حرکات اعتراضی بزنند. حتی ممکن است مطالبات معلمان در موارد نادری با مسایل سیاسی همپوشانی و تقاطع داشته باشد، شاید هم افرادی زیر تابلو تشکل ها اهداف دیگری را دنبال کنند... هیچ یک از این احتمالات و حتی بدتر از اینها نباید منجر به تعطیلی فعالیت های صنفی و برقراری فضای غیرصنفی شود. یک نکته مسلم است: «خواسته ها و اعتراضات معلمان حتی با بدبینانه ترین تحلیل ها جنبه امنیتی ندارد.» فرهنگیان از معتمدترین و پایدارترین اقشار جامعه هستند.
    اگر وزارت آموزش وپرورش به تشکل ها اعتماد کند و جایگاه واقعی آنها را به رسمیت بشناسد، قطعا تشکل ها هم مسوولانه تر و منطقی تر عمل خواهند کرد و راه های سوءاستفاده احتمالی افراد نیز بسته می شود. اخلال در برنامه آموزشی و ایجاد بی نظمی در مدارس باید به عنوان خط قرمز هرگونه فعالیت صنفی پذیرفته شود. حل وفصل مشکلات قانونی تشکل ها در وزارت کشور و اجازه برگزاری مجمع عمومی و انتخاب هیات مدیره جدید، مناسبات و عملکرد این تشکل ها را شفاف می کند.
    در فضای باز، سیستم خودکنترلی بسیاری از خطاها را تصحیح می کند. در حالی حاکمیت فضای غیرصنفی، افراد معتدل و معقول در تشکل ها منزوی می شوند و زمینه سوءاستفاده و عبور احتمالی از مرزهای قانون فراهم می شود. با عادی شدن شرایط و کنارگذاشته شدن جو آنچنانی، عقل و اعتدال میداندار خواهد شد و حرف های تند و دعوت به حرکات افراطی بی خریدار می ماند.
    توجه به روانشناسی اجتماعی معلمان برای فهم صحیح از فعالیت های جمعی آنها ضروری است. صرف نظر از موارد استثنایی، معلمان افرادی معتدل و قانونگرا و مهربان هستند. معروف است که در طول زندگی به ندرت پای یک معلم به کلانتری و دادسرا باز می شود. اما به راستی چرا از اواخر سال 85 سروکار برخی از فعالان صنفی معلمان به دادگاه و زندان کشیده شد؟ فعالیت های صنفی معلمان از سال 77 آغاز شده و فرازونشیب داشته است. اعتراضات گسترده معلمان در سال های 80 و 82 از سوی دولت و مسوولان امنیتی و قضایی به عنوان اعتراضات صنفی پذیرفته و از تبدیل آن به بحران جلوگیری شد.
    متاسفانه مقامات دولتی، در سال 85 به ناگهان و به بهانه یک حرکت اعتراضی آرام، مُهر دیگری بر پرونده اعتراض صنفی معلمان زدند و در شرایطی که مهم ترین خواسته معلمان تصویب قانون مدیریت خدمات کشوری بود، موضوع را شاخ و برگ داده و وارد مرحله متفاوتی کردند. ریشه این برخوردها تصور ناصحیحی بود که برخی از متولیان وقت آموزش وپرورش از معلم در ذهن خود داشتند.
    یکی از معاونان وزیر در اظهاراتی تحریک آمیز در بهمن 85 معلمان و بازنشستگان معترض را معلم نما نامید و تجمع محدود معلمان در مقابل مجلس را «غیر قانونی، غیرمنطقی و سیاسی» خواند. نگاه مقامات دولتی به معلمان بسیار منفی بود. قائم مقام وقت وزارت آموزش وپرورش در نامه ای به وزیر نوشت: «اکثریت معلمان موجود براساس مکتب سکولاریسم تربیت شده اند و برحسب مکتب مذکور متعلمان را ‏آموزش می دهند.
    آموزش وپرورش موجود بر پایه های مکتب استعماری سکولاریسم بنا شده و در جهت ‏منافع مستکبران طراحی شده است.» همان زمان به صورت فردی، از این شخص به عنوان توهین و افترا به هیات مرکزی رسیدگی به تخلفات کارکنان آموزش وپرورش شکایت کردم که متاسفانه رسیدگی نشد.
    به نظر می رسد اکنون فصل جدیدی در مناسبات مدیران آموزش وپرورش و فرهنگیان آغاز شده است. عفو معلمان زندانی گامی سمبلیک در راه اعتمادسازی است. شرایط عمومی در آموزش وپرورش باید به قبل از اسفند سال 85 برگردد و همه عناصر آموزش وپرورش برای حل مشکلات این وزارتخانه دست در دست یکدیگر همکاری کنند.}
    *کارشناس آموزش و پرورش

شرق - 28 دیماه     92