نامه همکار به ایرانیان

نامه همکار به ایرانیان

نامه ای از طرف یک معلم به همه ایرانیان

هم میهن عزیزم

من نمیدانم که شغل شما چیست ، پاسدار هستی یا شرکت نفتی یا اداره برق یا مخابرات یا خانه دار و یا حتی بیکار. 

من نمیدانم چقدر در آمد داری، ۱میلیون یا ۲میلیون یا۳میلیون،یا بیشتر، یا اصلا درآمد نداری؟

من نمیدانم که تو چقدر ثروت و سرمایه مادی داری، یک خانه، یک مغازه ، یک ماشین، یک زمین زراعی، یک باغ، یک سپرده بانکی، چند مورد از اینها ،یا همه اینها،یا هیچکدامشان؟

من نمیدانم تو چقدر در طول روز کار میکنی، ۸ساعت، ۶ساعت،۱۲ساعت،۲۴ ساعت،یا اصلا کارنمیکنی؟

من نمیدانم از نظر سیاسی چه دیدگاهی داری، اصلاح طلبی، اصول گرایی، مستقلی، اصلا سیاسی نیستی؟

من نمیدانم تو از نظر مذهبی چه تفکری داری، مسلمان شیعه ای، مسلمان اهل سنتی، مسیحی هستی، یهودی هستی، یا کلا دین نداری؟

من نمیدانم تو چندتا بچه داری، ۱دختر، ۱پسر،۲تا دختر،۲تا پسر،۱دختر۱پسر،۳تابچه،۴تابچه،یا اصلا بچه نداری و قرار بعدا بابا یا مامان بشی؟

من همه اینها رو نمیدونم

اما یک چیز رو با اطمینان میدونم: 

بزرگترین سرمایه معنوی شما " فرزندانتان " هستند. 

همانها که برایشان کارمیکنید، حرص میخورید، از صبح تا شب زحمت میکشید، مرتب در اندیشه آینده شان هستید، مراقبت سلامت جسم و روحشان هستید، برایشان بهترین میوه و غذا و دارو را تامین میکنید و… 

اما هموطن گرامی ،

 آیا می دانی بار اصلی تربیت فرزندان شما در حساسترین سن آنها یعنی از ۶ تا۱۸ سالگی بردوش من است؟

آیا می دانی که من معلم باید به بچه یا بچه های شما درس زندگی بدهم؟

آیا می دانی که احترام به تو بعنوان پدر و مادر را ، من باید به فرزندت بیاموزم؟

آیا می دانی من برای آموختن دانش، حرفه، تربیت، آداب اجتماعی، سواد خواندن و نوشتن، اصول بهداشتی، موازین مذهبی و خیلی از موارد دیگر باید دانش م را مرتب به روز نمایم؟

آیا میدانی من معلم برای آموزش فرزند تو باید دغدغه مادی نداشته باشم؟

آیا می دانی در حال حاضر من هم مانند تو فرزندی دارم که باید از نظر مادی به او هم رسیدگی کنم؟

آیا می دانی که سیستم آموزشی در کل جهان مانند ایران ۲۴ ساعت در هفته و ۹ ماه در سال است؟ و در اوقات فراغت باید از فرزندان شما آزمون پیشرفت تحصیلی بگیرم و یا در دوره های ضمن خدمت شرکت کنم تا علمم را به روز نمایم؟

اما من بعلت حقوق پایین مجبورم یا چندشغل داشته باشم یا مرتب غصه قرض و قسط را بخورم ، که در هر دوصورت نمیتوانم معلم خوبی برای فرزندت باشم. 

هم میهنم ،

شاید بخواهی آموزش فرزندت را با مدارس خصوصی یا غیرانتفاعی حل کنی، اما آنجا هم پول را به صاحب مدرسه میدهی نه به من معلم!  آنجا هم من هستم که باید تدریس کنم. 

آیا دوست داری که بچه ات را که تمام سرمایه ات است به یک معلم افسرده بسپاری؟

میدانم که چنین نیست. 

پس ای ایرانی.  بزرگوار،

آینده مملکت و نظام و فرزندانمان را که در معرض خطری بزرگ است ، دریاب

من معلم به یاری تو و همه ایرانیان نیازمندم برای :

" ساختن ایرانی آباد و پیشرفته ، با بالا بردن منزلت مادی و معنوی معلم ایرانی "

پاینده باد میهنم ایران

به نقل از گر وه فرهنگیان 49 تلگرام