آموزش و پرورش در مدار تدبیر

آموزش و پرورش در مدار تدبیر

نویسنده: رسول پاپایی*

^{12 اردیبهشت ؟خیابان های تهران شاهد انبوه معلم هایی بود که برای تحقق خواسته های صنفی و افزایش حقوق، اعتراض کرده بودند. خیلی طول نکشید که اعتراض آرام به درگیری معلم ها با پلیس انجامید. شلیک مستقیم سرگرد ناصر شهرستانی، رییس کلانتری بهارستان به سر «ابوالحسن خانعلی» معلم ساده دبیرستان جامی آتش خشم معلمان را شعله ور کرد و دیری نپایید که زبانه های این آتش دولت وقت را مجبور به استعفا کرد. شش روز بعد و در 18 اردیبهشت همان سال، معلم ها اجتماع بزرگ تری را شکل دادند و یاد دبیر دبیرستان جامی را گرامی داشتند. با پیروزی انقلاب اسلامی، ؟اردیبهشت ، استاد مرتضی مطهری روحانی اهل فکر و قلم توسط گروه فرقان ترور و به شهادت رسید. تقارن این رویداد هولناک، با روز ؟اردیبهشت موجب شد تا تقویم انقلاب اسلامی این روز را به عنوان روز معلم به رسمیت بشناسد و معلمان هرسال در این روز یاد و خاطره استاد مطهری را گرامی بدارند. از آن زمان تاکنون به ؟اردیبهشت که می رسیم، «معلم ها» تیتر روزنامه ها می شوند و همه از جایگاه والاو مهم بودن حرفه «معلمی»می گویند. در سال های گذشته هر چند مسوولان آموزش و پرورش در مقام سخن می گفتند: «معلم به عنوان کسی که پژوهشگر می سازد نباید «کارمند» نامیده شود و باید وظایف معلمان را با استادان دانشگاه مقایسه کرد. » اما در مقام عمل او را در تنگنای مشکلات معیشتی رها کرده و در تصمیم گیری ها و تغییرات پی درپی نظام آموزشی، فکر و نظر و دیدگاه او را جویا نشده و صدر و ذیل نظام آموزشی را دگرگون ساختند و با نگاه از بالابه او، معلم را تنها مجری تصمیمات خود در مدرسه دانستند و خبری از به قله رساندن معلم ها نشد و همچنان آنان در گردنه صعب العبور مشکلات رها شدند. اینکه معلمان ما انتظار دارند که به جای حرف های زیبا و مراسم های رنگ باخته دولتی در ایام هفته معلم، شاهد اقدام های عملی و اجرایی جهت ارتقای حرفه معلمی و بهبود شرایط معلمی و ارتقای مدیریت آموزشگاهی و برخورداری کودکان و نوجوانان از آموزش های نوین باشند توقع بیجا و بحقی است. اگر قرار است نگاه به معلم، نگاه به عنوان یک «کارمند ساده دولتی» نباشد، ابتدا باید معلم ها را از دشواری ها و تنگناهای اقتصادی نجات داد، باید مسوولان آموزش وپرورش در دولت، صدای معلم ها باشند و در مسیر کاهش دغدغه هایشان قدم بردارند. روز معلم، فرصتی مناسب است تا یک بار دیگر یادآوری کنیم، در کشور هایی که به آموزش وپرورش بها می دهند میانگین سهم آموزش وپرورش از تولید نا خالص ملی بالاتر از پنج درصد است اما در کشور ما، با وجود همه حرف های قشنگی که درباره آموزش وپرورش زده می شود همچنان، سهم آموزش وپرورش از منابع مالی کمتر از استاندارد جهانی است و همچنان بیش از درصد از اعتبارات آموزش وپرورش صرف هزینه های پرسنلی می شود. روز معلم فرصت مناسبی است که یادآوری کنیم، دلسوزان نظام آموزشی، باید بستر های لازم برای مشارکت معلمان و دخیل شدن رای و نظر و دیدگاه آنها در مسائل مرتبط با آموزش وپرورش را فراهم کنند. معلمان ما با وجود همه مشکلات همچنان، به حقوق خود آشنا هستند. نگاه منتقدانه دارند. مروج صلح و ستایشگر راستی و خود را ابزار دست سیاست نمی کنند و از همه می خواهند بدون گرایش های سیاسی و حزبی به آموزش وپرورش نگاه ملی داشته باشند و آموزش وپرورش را منطقه الفراغ سیاست بدانند. به گفته وزیر آموزش وپرورش قرار است برنامه های آموزش و پرورش در دولت حسن روحانی بر مبنای «عقلانیت» و بر مدار «تدبیر» بچرخد، خبری از طرح های شتاب آلود و تغییر ات پی در پی ساختاری و بدون اجرای آزمایشی نباشد، رای و دیدگاه و نظر تحول خواهان و حماسه سازان تدبیر وامید ارج گذاشته شود، سرمایه انسانی «معلمان» مهم ترین منبع و سرمایه آموزش و پرورش تلقی شوند، از سختگیری ها و کج سلیقگی ها در مسیر توسعه و گسترش مشارکت بخش خصوصی و علاقه مندان به سرمایه گذاری در امر تعلیم تربیت کم شود، مدیران مدارس دیگر مجری صرف بخشنامه ها نباشند وبر اساس میزان توانایی، دانایی و کارآمدی از اختیارات کافی برخوردار باشند، از موانع متعدد، اعمال سلیقه ها و تنگ نظری ها در پرداخت بودجه به مدرسه ها با عملیاتی کردن آن کاسته شود. همه این چهار سیاست سیاست های کلی و از مشکلات اصلی و بنیادی نظام آموزشی است حل و گره گشایی از این مشکلات به تنهایی از عهده آموزش وپرورش ساخته نیست، اینها مسائلی زودبازده که از سر تبلیغ و نمایش انتخاب شده باشند نیستند اما ورود به این برنامه ها و گام نهادن در وادی حل این چالش ها علاوه بر مدیران کارآمد و همدل و همراه به عزم ملی و حمایت مسوولان ارشد نظام و تبدیل شدن این چهار سیاست به «گفتمان» رایج جامعه و رسانه ملی و به خصوص اصلی ترین بخش آموزش وپرورش یعنی معلمان دارد.}
    
    معلم*

اعتماد  -   13     اردبهشت   93