ادعاهای گزاف مدرسه های پولی

ادعاهای گزاف مدرسه های پولی

  مهدی بهلولی،روزنامه شهروند،ص جامعه،13 مرداد 93

 "شهریه مصوب آموزش و پرورش به هیچ عنوان با برنامه های اجرایی و فوق برنامه ما همخوانی ندارد. به عنوان مثال معلمان ریاضی این دبیرستان از بهترین اساتید رشته ریاضی هستند که بالاترین دستمزد را از ما دریافت می کنند. ما مجبوریم که چک شهریه مصوب را به هنگام ثبت نام از والدین دریافت کنیم. پس از مهر ماه انجمن اولیا و مربیان تشکیل جلسه می دهد و فهرست هزینه های تمام شده را در اختیار والدین قرار داده و از طریق انجمن اولیا و مربیان مابه التفاوت هزینه ها را در طول سال تحصیلی دریافت می کنیم."

سخنان بالا را چند روز پیش یکی از مدیران منطقه یک تهران در گفت و گو با خبرگزاری مهر بیان داشته است،و در واقع تآکیدی آشکار است که کارگزاران مدرسه های پولی (غیردولتی  یا غیرانتفاعی) توجه چندانی به نرخ های مصوب آموزش و پرورش ندارند و هر کدام با توجه به شرایط خود،شهریه ی مدرسه شان را تعیین می کنند. آموزش و پرورش البته مدعی است که با این افزایش های بی حساب و کتاب برخورد می کند اما در عمل،یا سراسر،چنین برخوردی انجام نمی گیرد و یا اگر هم  انجام می گیرد جدی و فراگیر نیست. در واقع می توان گفت که چه بسا خود آموزش و پرورش هم از این افزایش شهریه ها چندان ناراضی نیست و به نوعی سود می برد چرا که در حال حاضر،خود تبدیل به رقیبی برای مدرسه های پولی شده است. با افزایش شهریه ی مدرسه های پولی،مدرسه های هیآت امنایی،نمونه مردمی،سمپاد و ... نیز که در نام و عنوان دولتی اند ولی هر کدام به میزانی از مردم پول دریافت می کنند،آسان تر می توانند شهریه بگیرند و آن را افزایش دهند. هنگامی که یک مدرسه پولی،برای نمونه،در منطقه پنج تهران برای نام نویسی در سال نخست دبیرستان،نه میلیون تومان شهریه می گیرد روشن است که مدرسه هیآت امنایی همان منطقه که 600 - 500 هزار تومان دریافت می کند راحت تر می تواند دریافت شهریه را توجیه نماید و حتی در طول سال تحصیلی،به روش های گوناگون بر آن بیفزاید.

 اما در سخنان این مدیر منطقه یک- که در بالا آورده شد- نکته ی درخور درنگ دیگری هم نهفته است. بیشتر مدرسه های پولی سراسر جهان،راز "کامیابی" خود را بهره گرفتن از آموزگاران برتر اعلام می نمایند. البته به امکانات و مدیریت علمی و نوآورانه خود نیز می بالند. اما کمتر به یک نکته مهم اشاره می کنند و آن هم "گزینش دانش آموز" است. مدرسه های پولی که پشتیبانان ثروتمندی دارند در همان سال های آغاز کار خود،چندان دل نگران شمار کم دانش آموزان خود نیستند و از همان آغاز،به روش های گوناگون- و از آن میان برگزاری آزمون های ورودی- دانش آموزان درسخوان و باهوش منطقه را جذب می کنند. البته به وضعیت فرهنگی خانواده ها نیز توجه دارند و از نام نویسی دانش آموزی که خانواده پرحاشیه دارد خودداری می کنند. ناگفته پیداست که در این رو،از مدرسه های دولتی منطقه،که ناگزیرند همه ی دانش آموزان محدوده ی خود را نام نویسی کنند و یا دیگر مدرسه های پولی ای که پشتیبانان آنچنان پول داری ندارند و برای پیشبرد کار خود،بایستی شمار دانش آموزان بالایی داشته باشند و چندان امکان گزینش نمی یابند،جلوتر می افتند. در میان آموزگاران،این سخن کمابیش فراگیری است که اگر مدرسه ای به راستی ادعای ارائه آموزش درست و حسابی را دارد باید بتواند با دانش آموزان معمولی از انجام چنین کاری برآید و نه با دانش آموزان گلچین شده. ارائه آموزش تئوریک و فرمولی خوب و یا حتی سطح بالا- و البته نه پرورشی همه جانبه،که با تمرکز بر سنجشگرانه اندیشی و اخلاق انسانی، شهروندی فراخور زندگی نوین بار بیاورد و بی گمان در همه ی مدرسه های ما غایب است - به دانش آموزان زرنگ و باهوش،و آنگاه نتیجه گرفتن در آزمون هایی همچون کنکور،چندان کار سخت و دشواری نیست و ارزش نازیدن ندارد!

http://bohluli.blogsky.com/