۱-ژاپنی ها از همان اول دبستان با کودکانشان اتمام حجت می کنند.درس اول جغرافیا، نقشه ژاپن را می گذارند جلو بچه ها و می گویند: ببینید این ژاپن کوچولوی ماست ،نفت ندارد،گازندارد،خاک نداردوزمینش محدوداست،جمعیتش زیاد است و…وفهرست نداشته هایشان را اعلام می کنند. ژاپن،در کتابهای درسی ابتدایی فهرست مشاغل مورد نیاز جامعه رااز همان اول به بچه ها گوشزد می کنند. حتی حجم موضوعات کتابها در ژاپن، یک سوم اروپاست ،چون از نظر آنان عمق بهتر از وسعت است.
۲-توماس فریدن روزنامه نگار مجله نیویورک تایمز می گوید:گاه وبیگاه ازمن می پرسند بجزکشورت به کدام کشور دیگر علاقه داری؟
همیشه یک جواب داشتم:تایوان.چرا تایوان؟جواب ساده است، چون این کشور صخرهای لایزرع دردریایی پرازامواج طوفانی وبدون منابع طبیعی است. حتی برای ساخت وساز باید از چین،شن وریگ وارد کند وبا وجود همه ی اینها چهارمین ذخایر کلان مالی دنیا رادراختیاردارد. زیرا بجای کندوکاو زمین،تایوان ذهن وافکار۲۳میلیون تایوانی را می کاود واستعدادشان را وهوش وذکاوتشان رابکارمی گیرد. درآنجا فرهنگ تقویت مهارتاها راتوسعه دادهاند که امروزه ثابت شده که باارزش ترین و منبع تجدیدپذیرواقعی درجهان است.
۳-حالااینهارامقایسه کنید باکتابهای درسی وحتی رسانه های ما که ازاول درگوش کودکانمان می خوانند:«ای ایران ای مرز پرگهر»،حتی درکتب تاریخ بجای عبرتآموزی ازافتخارات گفته شده. درجغرافیابه ما میگویند:که کشورتان نفت دارد،گاز دارد،آب دارد،معدن دارد،خلاصه همه چیز دارد.
تاریخ بزرگ، پادشاهان بزرگ، سرزمین بزرگ، معادن بزرگ، آبهای وسیع همه و همه به فرزندانمان القا می کنیم که این کشور هیچ گونه کمبودی ندارد.نتیجهاش هم میشوداحساس داشتن وغنای کامل وایجاد احساس تنبلی اجتماعی،طلب کاری وگاها زیاده خواهی های نابجا که اشتباها به آن غرور ملی می گوییم.
باالقااین نگاه و بسترفکری،کودکان ونوجوانانمان زیربنای فکری آینده خود وکشور را می سازند.
همین است که آرزوی همه می شود اینکه در آینده دکتر،مهندس وخلبان شوند. شغل های باکلاس،پرمنفعت و با پرستیز داشته و از واقعیات و استعدادهای شخصی خود و نیازها و تخصص های مورد نیاز کشور دور باشند
کارون آنلاین - ۷ تیرماه ۹۳
